Badania prowadzone z wykorzystaniem laboratorium MILA miały głównie na celu zbadanie, jak technologia LoRaWAN sprawdza się w warunkach morskich oraz jaki jest możliwy maksymalny zasięg działania sieci. Na potrzeby doświadczeń zainstalowany został jeden gateway wraz z anteną a porcie jachtowym w Górkach Zachodnich. Rejsy pomiarowe przeprowadzone zostały zarówno na fragmencie Zatoki Gdańskiej (w kierunku ujścia Wisły w Mikoszewie) oraz na Wiśle w kierunku mostu pontonowego na Wyspę Sobieszewską.
Zanotowane wartości temperatury wody wahały się w następująco: od 21.81°C w basenie portu jachtowego NCŻ, poprzez około 20.14°C w ujściu Wisły, do 19.06°C na końcu odcinka pomiarowego, gdy utracona została łączność z getawayem. W tych samych punktach pomiarowych siła mocy sygnału (RSSI) wynosiła odpowiednio: -74, -103 oraz -113. Najdalszy zarejestrowany punkt, znajdował się w odległości ok 6.5 km od gatewaya. Jak widać nie udało się osiągnąć deklarowanego przez twórców zasięgu 20 km. Jednak należy wspomnieć, że ze względów technicznych nie możliwe było zainstalowanie anteny na dachu, lub wysokim maszcie budynku NCŻ. Antena na czas badań została zainstalowana na wysokości pierwszego piętra, przez co jej prace mogły zakłócać maszty jachtów stojących w porcie, okoliczne drzewa, inne przeszkody terenowe i wreszcie sam budynek NCŻ. W trakcie badań do gatewaya podłączona została zewnętrzna antena dookolna o zysku -6 dBi. Nie prowadzono badań z antenami o większym zysku, ponieważ są one zdecydowanie dłuższe (ponad 3m) co wymusza odpowiednie zaprojektowanie instalacji odgromowej.
Z kolei badania przeprowadzone z wykorzystaniem bezzałogowego samolotu, miały na celu sprawdzenie jak sieci LoRaWAN zachowa się przy większych prędkościach oraz przy większej liczbie danych. W poprzednim przypadku, urządzenie wysyłało tylko jedną wartość co wraz ze współrzędnymi geograficznymi daje nam 3 zmienne, w tym przypadku do przesłania jest 28 zmiennych + współrzędne geograficzne. Ponieważ sieć LoRaWAN nie umożliwia przesyłania tak dużych datagramów dane te są dzielone na paczki po 4 zmienne do jednorazowego wysłania. W trakcie badań z wykorzystaniem samolotu rozstawiana była na ziemi tymczasowa instalacja, z identyczną anteną jak przy poprzednich badaniach z wykorzystaniem jachtu. Samolot pilotowany przez pilota, wykonywał lot po zaplanowanej trasie, która miała w przybliżeniu kształt prostokąta. W każdym kolejnym przelocie zwiększany była zarówno bok prostokąta, jak i wysokość lotu. Dzięki temu możliwe były pomiary oraz próby przesyłania danych w różnych parametrach lotu. Największą zarejestrowaną odległością było ok 1 km co w praktyce jest fizyczną granicą dla pilota sterującego samolotem z ziemi. Powyżej tej odległości samolot staje się praktycznie niewidzialny. Najwyższa zarejestrowana wysokość jaką osiągnięto podczas testów to ok 100 m. Kolejnym etapem było sprawdzenie, czy lot z dużą prędkością nie powoduje zakłóceń w pracy sieci. Samolot został rozpędzony w płaskim locie nurkowym i po chwili osiągnął prędkość ok 58 węzłów (110 km/h). W trakcie całych badań nie zanotowano ani przez chwilę utraty sygnału (minimalna wartość RSSI wyniosła -97).
Dodaj komentarz