Koncepcja Internetu Rzeczy (ang Internet of Things w skrócie IoT) zakłada komunikację z różnego rodzaju obiektami świata rzeczywistego. Mogą to być urządzenia, pojazdy, konstrukcje czy obiekty środowiska przyrodniczego, które do tej pory nie przekazywały na zewnątrz informacji o swoim stanie. Poprzez umożliwienie zdalnego monitorowania uzyskujemy narzędzia do analizowania zachodzących procesów oraz wpływania na ich efektywność i racjonalność. Internet Rzeczy znajduje zastosowanie w bardzo różnych dziedzinach jak choćby ochrona środowiska naturalnego, rolnictwo i hodowla, medycyna, inteligentne miasta, logistyka, przemysł. Przykładem zastosowania może być monitorowanie parametrów pracy infrastruktury technicznej przedsiębiorstwa. W szczególności można zastosować czujniki środowiskowe (np. temperatury, wilgotności, stężenia gazów i pyłów), czujniki drgań, przyśpieszenia, pola elektromagnetycznego i wiele innych, a poprzez to nadzorować poprawną, bezpieczną i wydajną pracę.
Urządzenia działające w ramach Internetu Rzeczy wysyłając niewielkie ilości danych, nie potrzebują wysokich przepływności, dla nich bardziej kluczowy jest zasięg. Wykorzystanie popularnych, nielicencjonowanych pasm 2.4 GHz oraz 5 GHz jest dosyć mocno obwarowane prawnie (nie można zwiększać mocy urządzeń nadawczych powyżej określonych mocy) oprócz tego, fale o tej długości bardzo trudno propagują się w warunkach przeszkód terenowych (np w terenie miejskim). Odpowiedzią rynku na te potrzeby są sieci typu LPWAN, których głównymi wyróżnikami jest daleki bezprzewodowy zasięg i końcowe urządzenia pomiarowe o niskim zapotrzebowaniu na energię mogące być zasilane bateryjnie przez wiele miesięcy. Jedną z obiecujących technologii LPWAN jest LoRaWAN wykorzystująca ogólnodostępne pasmo 868 MHz (w Europie) i zapewniająca zasięg dochodzący do 20 km.
